Bij ziekmeldingen nemen spanningsklachten en psychische klachten in een hoog tempo toe. Wat zijn we toch aan het doen met ons allen? Er is een stortregen gaande van spanningsklachten en burn-out. Kijk eens om je heen? Voel eens goed bij jezelf?
Wat is ‘de ziekte’van deze tijd? Is jouw leven in balans?
Als je in het voorbijgaan vraagt: hoe is het met je? Hoor je meestal: ja goed hoor maar druk, druk, druk hé. Dit lijkt wel een ‘gewoon goed’ te worden en… dan ben je stoer of zo. Wanneer je door vraagt hoor je vaak: ben wel moe, moe, man, man wat ben ik moe!
WE ZIJN LANGZAMERHAND BEHOORLIJK UIT BALANS AAN HET RAKEN EN GLIJDEN AF NAAR EEN AFHANKELIJKHEIDSPOSITIE VAN FUTLOOSHEID.
Op het werk dragen we de verantwoordelijkheid om arbeid te leveren. Dat is juridisch immers zo vastgelegd met de financiële afspraken. Wanneer een werknemer aangesproken wordt op zijn (verminderde) inzetbaarheid, ervaart hij dit al snel als pushen.
Wat ligt hier nu (maatschappelijk gezien) aan ten grondslag? Alles moet maar ‘leuk zijn’ en wanneer je een tandje minder wil, gaan de wenkbrauwen fronsen.
Het uiterlijk (vertoon) krijgt meer aandacht als onze innerlijke binnenwereld. En dan komen we langzaam in deze futloze valstrik.
Is dit de ‘ziekte’ van deze tijd?
Ben ik te zwart wit? Een beetje misschien, maar ‘ik zie dit wel’ om mij heen en wil je als leidinggevende of als werknemer wakker roepen en je ervan bewustmaken.
Als wij bij Aandacht Arbo zieke werknemers met psychische- en spanningsklachten spreken dan is de AANDACHT voor de innerlijke binnenwereld noodzaak geworden.
Zo jammer, want het kan ook anders.
Op de sportschool leren we dat het rusten tussen de inspanningen net zo belangrijk is als de inspanning zelf. Dit zijn universele principes, net zoals we na elke werkdag weer voldoende moeten slapen om weer inzetbaar te kunnen zijn. Neem deze gedachte eens mee naar je werk, of in je vrije tijd. Een yogamatje kan ook heilzaam zijn maar daar hoef je niet mee te beginnen.
Welk voorbeeld geef je als leidinggevende? De oplossingen voor leidinggevende en werknemer zijn meestal zo eenvoudig dichtbij. Begin klein met wat in jouw volle en drukke leven haalbaar is.
Zeg eens wat vaker ‘nee tegen iets (leuks) of een ander’ en daardoor meer ‘ja tegen jezelf’!
Bouw bijvoorbeeld in je werkdag korte pauzes in, of momenten waarin je op de automatische piloot kunt gaan. Een paar keer opstaan van je werkplek en korte (beweeg)
pauzes houden, keukenloopjes, noemen wij dat. Tijdens pauzes jezelf eens wat meer bewust te maken, en bewust te worden van je ademhaling en een paar keer wat dieper ademen.
Gebruik bijvoorbeeld het laatste kwartiertje van je werkdag om een plan voor de volgende dag te maken en je (werk)dag af te ronden, dit geeft rust in je hoofd. Dit is ook
het moment om je energiegevers en energievreters in balans te kunnen brengen. Geef jezelf, naast zelfkritiek, ook complimentjes of schrijf deze op in een dankbaarheidsboek.
DANKBAARHEID IS OP DIT MOMENT HET GROOTSTE MEDICIJN EN MOETEN WE WEER LEREN OEFENEN.
En als je thuiskomt van je werk kun je misschien de televisie iets later aanzetten. En je partner eerst naar zijn of haar (innerlijke) belevingen van de dag te vragen, langer leren luisteren en wat vaker door te vragen. Of een vriend of vriendin bellen hoe haar of zijn dag is geweest. Een poosje gewoon stil zijn en weer (leren) voelen wat jij
echt belangrijk vindt in je leven. Een (zingevend) boek lezen of luisteren. Een (zingevend) interview kijken of luisteren om te leren van andere mensen.
Ik hoop dat ik door mijn kijk op deze ‘ziekte’ iets wakker geroepen heb bij je. Welke levensstijl past bij je? Wat is jouw keuze? Wanneer begin jij met kleine en haalbare stappen om jouw innerlijke binnenwereld AANDACHT te geven?
